Περπατημένος καναπές

Ένα χιλιόμετρο πριν από το στόχο, καβάλα σε μια μηχανή μας περίμενε ο «Καναπές» με την Κοραλία πίσω του, που σαν ζευγαράκι κατόπτευαν το χώρο και θα μας κάλυπταν ώσπου να ολοκληρωθεί η επιχείρηση. Του κόλλησαν το “καναπές”, γιατί τον έβλεπαν πά­ντα, χειμώνα καλοκαίρι, με στον ίδιο πορτοκαλί καναπέ, σκέτο ξεφτίδι, που το έστρωνε το βράδυ και δεν έ­φευγε απ’ το σπίτι το πρωί μέχρι να το στεγνώσει στο καλοριφέρ. Ο “καναπές” ήταν Κύπριος από τη Λε­μεσό, φοιτητής στη Φυσικομαθηματική, ο πιο πρόθυ­μος κι ανοιχτός άνθρωπος που γνώρισα ποτέ, αλλά και λάτρης της νύχτας και γυναικάς πρώτος. Στον μαραγκό, δούλευε στη πλάνη του εργοστασίου επίπλων της Λευκωσίας και στο βομβαρδισμό τραυμα­τίστηκε βαριά και ζει από τότε στο αναπηρικό του κα­ροτσάκι… Ποιος;… Αυτός που ήταν ο πιο σβέλτος στις επιχειρήσεις, ο πιο περπατημένος απ’ όλους μας, ο κα­λύτερος στο ζεϊμπέκικο στα καταγώγια, με το ποτήρι το κρασί στο τραπέζι! Όλα τα άλλα έπιπλα ήταν απλά ξύλινα.