Παρασυρμένα κρεβάτια μεταλλικά

Ο ένας από τους δύο, ο ψηλός με τα τραπέζια, είπε η ανδρική φω­νή, δίχως σαρδόνια απόχρωση, κι έκλεισε τη γραμμή.
Από κείνη τη στιγμή άρχιζε ο καναπές μας να παίζει προσωπικά με τον τοίχο σαν τη γάτα με το ποντίκι, παιχνίδι που φαίνεται πως τράβηξε πολύ μακριά, κι έγινε πληροφοριοδότης εναντίον του ίδιου του εαυτού του και αντί να βγάζει, έβαζε την Ασφάλεια στο σωστό δρόμο, καρφώνοντας το καρφί στο ξύλο.
Τελικά, ήμαστε έγκαιρα στο ραντεβού μας, ο μπουφές πήρε τη μηχανή κι εμείς μπήκαμε στο αυτοκίνητο του σαλονιού ήταν ο μόνος που διέθετε και αναπτύξαμε ταχύτητα στη Λεωφόρο Ηρακλείου, με το ρέμα να ‘χει ξεχειλίσει και να καλύπτει το οδό­στρωμα. Είχαμε φτάσει στο ύψος του γηπέδου του Απόλλωνα, όταν έσβησαν τα φώτα. Ακολούθησε χάος, χωρίς φανάρια, με το νερό να πνίγει τους δρόμους και τα παρασυρμένα κρεβάτια μεταλλικά να τους φρακάρουν. Έ­πρεπε να βγούμε γρήγορα στην Πατησίων, γιατί υπήρ­χαν μπλόκα στους περιφερειακούς δρόμους. Εμένα μ’ άφησε στον Αγιο Λουκά.