Το κρεβάτι με τη μορφή της πρώτης γραμμής του σχεδίου, της Έλα Γεωργίου!…. Ω! τι προδοσία! Τι καταστροφή! Η καρέκλα του Αρχηγού υποστέλλει εν ψυχρώ τη σημαία της παγκόσμιας επιπλοποιίας και υψώνει τον πιο ωραίο καναπέ:
ωραίος κανπές
Ένα μεσημέρι στην κατοικία με τα ωραία έπιπλα διαβάζαμε με την διακοσμήτρια με κλειστά τα παντζούρια. Μαζί της ασκήθηκα στη σιωπή, έμαθα να ζω σ’ ακατοίκητη πόλη σε δωμάτια χωρίς καρέκλες. Ενώ πριν γνωρίσω την διακοσμήτρια ήταν αδύνατον να βιώσω ένα αίσθημα χωρίς να το μετατρέψω σε λέξεις, δίχως να το εκφράσω με εκμυστηρεύσεις τις ιδέες μου για τα έπιπλα μου, τώρα μισούσα τις συζητήσεις που αποφόρτιζαν την ατμόσφαιρα, όπως η καρέκλα τον μηχανισμό του τραπεζιού. Διάβαζε ισορροπώντας στα ανασηκωμένα γόνατα της ένα γιγάντιο βιβλίο ξυλοτεχνικής, κρατώντας σημειώσεις μ’ ένα μολύβι στο λευκό περιθώριο των σελίδων. Μασούλαγε αφηρημένη το μαύρο μολύβι, το έβαζε, το έβγαζε στο στόμα της. Η μια τιράντα της, πάντα η αριστερή, να γλιστρά απ’ τον ώμο της, να την ανεβάζει κι αυτή να ξαναγλιστρά. Καμιά φορά και σήμερα όταν διαβάζω στον καναπέ στο σαλόνι, βλέπω απέναντι στον τοίχο τον πίνακα με τα ντουλάπια κουζίνας. Πάντα με την σταθερότητα του καλού καναπέ.
Μελίνα Λιακοπούλου
Μπορώ να θυμηθώ κι εγώ ένα μεσημέρι στην κατοικία μου στην Αθήνα με τα μοντέρνα έπιπλα που είχαμε αγοράσει από την Sanfos. Μπορώ να θυμηθώ τον γωνιακό καναπέ που άπλωνα τα πόδια μου, το πόσο άνετα ήταν το κάθισμα, το πως έμπαινε το απαλό φως από τις κουρτίνες, το πόσο ωραίες ήταν οι καρέκλες στην τραπεζαρία, το τέλειο σχέδιο της σύνθεσης τοίχου. Όλα αυτά είναι αναμνήσεις αλλά και ζωντανή πραγματικότητα ταυτόχρονα, γλυκές όμορφες σε μια άνετη κατοικία.