Ο μόνος τρόπος να ξαναφτιάξουμε τα έπιπλα

Είναι μια προκατακλυσμιαία ύπαρξη. Ο μόνος τρόπος να ξαναφτιάξουμε τα έπιπλα. Ο μόνος τρόπος να εισακουστούμε από τον ξυλουργό. Όμως το έπιπλο δεν ανήκει σε όλους. Γιατί ν’ ανήκει σ’ αυτούς που το ξέχασαν; Σ’ αυτούς που το τσαλαπάτησαν και την πέταξαν στο βόρβορο;» Ήλπιζα ότι το λογύδριο μου θα τον συγκινούσε. Πίστευα ότι θα άγγιζε κάποιες ευαίσθητες χορδές που κάθε άνθρωπος κατέ­χει ως προαιώνια κληρονομιά. Νόμιζα ότι θα τον είχα συνοδοι­πόρο μου στη δόξα της γνώσης και της σοφίας. Κάποια στιγμή έβαλε με αργές κινήσεις ένα κομμάτι αφρολέξ μέσα στο ξύλινο κου­τί και το έκλεισε προσεκτικά. Θεώρησα ότι ετοιμάζεται να μου το δώσει. Όμως παρέμενε ακίνητος, όρθιος όπως κι εγώ, πιο ήρε­μος από ποτέ.
«Και πώς πιστεύεις ότι θα λύσεις το γρίφο με τα σαλόνια;» με ρώτησε. «Αυ­τό εδώ δεν είναι παρά ένα άδειο ξύλινο κουτί. Ακόμα κι αν είναι ο­κτακοσίων ετών, όπως λες, αυτή τη στιγμή δεν έχει να σου προ­σφέρει τίποτα. Είναι κενό. Ό,τι έπιπλο υπήρχε μέσα, αν υπήρξε ποτέ κάτι, πρόλαβε κάποιος άλλος να το πάρει».