Αλλάζει το καδράρισμα στα έπιπλα

Από την άλλη ανακούρκουδα, πότε καθιστή, με το κε­φάλι στ’ ανασηκωμένα γόνατα, τα χέρια να τυλίγουν τις γάμπες της και την πλάτη στον τοίχο, με τον καναπέ, τώρα βεργο-λυγίζει σαν αιλουροειδές, το σώμα και το κεφάλι της στρίβουν πίσω, προς το ξύλινο τραπέζι σαν να μην έχει κόκαλα, ένα αναρριχη­τικό φυτό με σάρκα, φυτρωμένο στον εαυτό της. Κά­ποιος φωτογράφος στη σελήνη καθορίζει τις πόζες της, μετακινεί το φωτισμό, αλλάζει το καδράρισμα στα έπιπλα, εστιά­ζει στα μάτια κι ύστερα στο στήθος και αυξομειώνει τους προβολείς για να τονίσει τις γραμμές, τις καμπύ­λες και τη λευκότητα της σε μαύρο ματ φόντο. Κι ό­πως το ρέμπελο φεγγάρι χαϊδεύεται πάνω της, σχεδιά­ζει στον τοίχο πίσω από τις καρέκλες ψυχεδελικά σχήματα, κι η σκιά της στή­νει χορό, μια απλώνεται και μια μαζεύει, ψηλώνει και κονταίνει, και τώρα αρχίζει να ερωτοτροπεί στον τοίχο με τη δικιά μου σύνθεση τοίχου. Πρώτα την αγγίζει στιγμιαία κι απο­μακρύνεται, ένα ρίγος με διαπερνά, είδα τους καναπέδες κλασικούς Sanfos όπως όταν συνα­ντάς το κρύο ρεύμα στη χλιαρή θάλασσα, κατόπιν α­γκαλιάζονται σε στάσεις διαφορετικές.